Erdoğan Amca…

Berkinim bir kerecik güzel gözlerini açıp da sana sorsa:

“Fırından yeni çıkmış bir ekmeğin kokusunu duyduğunda

Ya da her gün keyif içinde yemeğini yerken,

Bir kez bile beni düşünüp

Ağladın mı Erdoğan Amca?

Yatağa yatmışsın ya da

Boş ver ölüm korkusunu falan,

Bir kerecik gencecik bedenimde ve ruhumda açılan yaraları

Ve kendi başıma yatağında dönemeyen beni düşünüp

Huzursuzca dönüp durdun mu yatağında?

Senin kaybettiğin ya da kaybedeceğin paraların yanında Erdoğan Amca

Bizim gencecik hayatlarımızın

Değeri bile yok,

Öyle değil mi?

Yarın doğum gününü kutlayamayacak olan

Abdullah ağabeyin yaşayamadığı onca yılı yaşamışsın.

Buna utanıp ağlayacağın yerde,

Yediğin fırça yüzünden döküyorsun gözyaşlarını yalan yere.

Bir sabah evimden çıkıp ekmek almaya giderken

Başıma yediğim gaz fişeğiyle yere düşerken bile

Ağlamadım ben.

Kapat telefonu Erdoğan Amca.

Kapat telefonu…

Bak 14 yaşında bir çocuk

Küçücük elleriyle hayata tutunmaya çalışıyor.

Ve benim yakınlarım

Hayatımı kaybetme ihtimalime

Senin yediğin fırçalar yüzünden ağladığın kadar bile

Oturup ağlamıyor.

Yazarın notu:

Senin kaybettiklerinin günlerdir uyuyan Berkinimizden ve kaybettiğimiz çocuklarımızın hayatlarından daha değerli olduğunu ispatla bize, oturup beraber ağlayalım seninle Erdoğan Amca.

Ne o, yoksa üzdük mü seni?

Hakan TELKES

[email protected]