ÇELA – Gitme vakti gelince…

14 Ocak 2015

Önce, yılı “2014” olarak yazıyorum , dudağımdaki kırık  gülümseme ile  yazının sonunda fark ederek düzeltiyorum, zaman o kadar hızlı akıyor ki, bellek yetişemiyor zamanın akışındaki hıza, rakamlar değişiyor değişiyor hızla…

Ben  gidiyorum

Ataturk Hava Limanı

Sevgililerim, canlarım, sevdiklerim beni yolcu etmeye geldiler. Kocaman bir gülümseme ile örttüğümüz hüzünlü fotoğraflarımızı   Facebook’a ekliyor kankam. Belki de her gitmenin bir sebebi vardır. Tanrı’nın  size gösterdiği  bu yolun bir sebebi;  sevdiğim bir arkadaşımın söylemi ile bir sebebi veya  tamamlamanız  gereken bir görev…

Sizin bir yanınız her ne kadar bulunduğunuz yere sıkıca tutunsa da, yola çıkan diğer yanınız bir şehirden bir şehre, bir ülkeden bir ülkeye giderken apar topar eşyalarınızı toplamak zorunda kaldığınızda, bir yanınız telaş içinde eliniz ayağınıza dolaşırken diğer yanınızda hüzün ile  heyecanın karıştığı kalbinizin küt küt sesini  duyarken, bilin ki  gitme vakti  gelmiştir. Sebebini, ne aradığınızı  bilmediğiniz bu yolda  bir  yanınız korkarken diğer yanınız sevinç içinde tanrının size gösterdiği yola koyulursunuz.

Uçak havalandı

Yazmalıyım diye düşünür  bellek  uçak havalanırken; ama ne yazmalıyım?

Ruhu  besleyen  o  kargaşa; yaşanmışlık  dolu,  lezzeti  baharat tadında,  sırları  kurcaladıkça farkındalıklar  hissettiren , mistik, ezoterik  topraklardan uzaklarda,  ‘yazabilecek misin acaba?’ diye ruh kendine sormakta…

Kankamın  yazdığı mektup elimde; “sonra oku” dedi, “yalnız kalınca” ….

Yürek o kadar soğukkanlı ki, şaşırmakta kendine, sanki evini, barkını, sevdiklerini  yaşadığı şehri ve yaşanmışlıklarını geride bırakan o değil,  yürek duyguları dondurmuş  gibi .

Dünyanın diğer ucundaki topraklarda aynı  lezzeti bulamayacağından çok emindir ruh…Ama bir kere gitmeleri  gelmesin insan oğlunun, hiçbir sınır tutamaz onu .

İnsan, neden bir gün arkasına bakmadan gitmek ister, yeni  topraklara, yeni başlangıçlara, içinde gitmenin hüznü ve ağırlığı kalp pır pır atarken bir şeyler onu iter gitmelisin, yürümelisin diye sebebini kendi de bilemez ama bazen anlamlandıramadığı bir şey ona açık denizlerde   boğuluyormuş duygusu yasatmaya baslar ağır ağır;  uzaklaşmak ister o açık  denizden kıyıya ulaşmak için titreyen elleri, pır pır çarpan yüreği  ile hazırlıklarını yapar aradığı nedir, kendi de bilmiyordur, belki de uzun zamandır canını yakan yokluğuna alışamadığı çaresiz sevdadan kaçmaktır yüreğin istediği.

Dünyaya gelmek için seçtiği baharat tadındaki,  gizemli, tarihi, karmaşık mozaikten, o karmaşa ve kaos içinde yaşayan capcanlı, enerjik,  şeker  tadında  insanından, toprağından  kaçmak ister.   Biliyordur bütün hazinenin aslında yaşadığı   bu toprakların üzerinde  olduğunu ; kazmaya bile gerek yoktur aslında hazineyi görmek için. Ama zaten  kazmak  falan da  istemez  toprağı  hazineyi bulmak için.  Gücü de yoktur artık  zayıf ellerinin ve bedeninin hazineye ulaşacak.

Nedenini çok iyi bildiği ama çaresi olmayan hasretten kaçarsa kurtulabileceğini zanneder, uzaklıkların acıları azaltacağını umar .

Havalanan uçakta bağdaş kurar, yastığını cama dayar ve karışık düşünceler içinde aslında yaşanan acıların insanı nasıl cesur kıldığını şaşırarak izler tüm benliğinde.

Korkuyor muyum? Hayır der, sonu ölüm bile olsa ölümden dahi korkmadığını, ölümün de yaşamın bir parçası hatta içinde olan bir parçası olduğunu fark ettiğini, içine sindirdiğini hisseder  heyecan içinde .

Sonra düşünür, insan ne arar neden yetmez bazen hiçbir sey? O çok istediği ulaşmak için gecesini gündüzüne katarak çalıştığı işin, başarının , hedeflerin, paranın  ne kadar anlamsızlaştığını düşünür. “Başardım” dediği  noktaya gelip, o dağın  zirve   zannettiği noktasının aslında  yerin binlerce metre altında olmaktan fazla kendisini  boğduğunu fark eder.

Kaçmak ister  doğumu ile başlayan dayatılardan, doğrulardan, doğru zannettiği yanlışlardan, yanlış zannettiği doğrulardan,  iyice  kafası karışır. Bütün olguların aslında kafalarda yaratılan ön yargılardan ibaret olduğunu düşünerek kaçmak ister koşarak.

Aslında biliyordur, hiçbir şeyin günahı yoktur,  yaşadığı toprakların ise hiç… Kaçmak istediği kendi benliğidir  aslında;  arkasına bakmadan  koşar, koşar, tanıdık  bir  nefes   hisseder  sırtında; o eski dosttan bir an önce  uzaklaşmak için koşar, koşar, koşar…

Hamıs: Karışık bir kafadan çıkan öylesine bir yazı.

Sevgi ile kalın.